نارو Criss Cross
کارگردان: رابرت سیودماک
بازیگران: برت لنکستر، ایوون دکارلو، دان دوریا، استیفن مک نالی، تونی کورتیس
۱۹۴۹ یونیورسال، سیاه و سفید، ۸۸ دقیقه
استیو (لنکستر) همسر پیشین خود، آنا (دکارلو) را که اینک با قمارباز هفت خطی به نام داندی (دوریا) جفت شده بازمی یابد. وسوسۀ استیو برای پیوند دوباره با آنا، او را در موقعیت دشواری قرار می دهد و بافرار به جلو، داندی و دارودسته اش را به همکاری در دستبرد به یک خودروی پُر از پول می انگیزد...
سرگشتگی استیو به بافت فیلم تراویده و آن را آراسته است. صحنۀ بستری شدن او در بیمارستان و دلهرۀ فزاینده اش، همتای سکانس آغاز فیلم دیگر سیودماک، قاتلان (۱۹۴۶) و بلکه بیش از آن میخکوب کننده و تماشایی است و جلوه ای کژپندار و در عین حال باورپذیر از سرنوشتِ ناگزیر ارائه می دهد.
تمهیدات ساختاری مانند فیلمبرداری در لوکیشن، جهش به گذشته، به کارگیری صدای شخصیت اصلی به عنوان راویِ صحنه های فلاشبک، وضوح عمق میدان و استفاده از نمای نقطه نظر از یک سو، و حضور کارآگاهِ بدگمان (مک نالی)، زن دودره باز (دکارلو) و فرجام تراژیک قهرمان داستان از دیگرسو، با انگاره های فیلم نوآر کلاسیک در کامل ترین شکل آن سازگارند.
از به یادماندنی ترین بخش های فیلم، سکانس اجرای زندۀ آهنگ چشمان سیاه در کافه ای است که زمانی پاتوق عشاق بوده است. نارو برپایۀ داستانی به همین نام، نوشتۀ دان تریسی ساخته شد، اما پایان آن در برگردان سینمایی بنا به ملاحظاتی تغییر یافت. این فیلم در ۱۹۹۵ با نام زیرین به کارگردانیِ استیون سودربرگ بازسازی شد. نارو در اوایل دهۀ ۴۰ خورشیدی با نام دستبُرد در سینماهای تهران به نمایش درآمد.
لنکستر، سیودماک و دکارلو در پشت صحنۀ نارو
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر