کراسلین می گوید؛ پناهگاه سانکت سیبرد حدودا 40 سال است که فعالیت می کند و من از 20سال گذشته تا کنون، پرندگان زخمی زیادی را به این پناهگاه آورده ام. من کمک های مالی زیادی را به این مرکز انجام داده ام. اما می خواهم با عکاسی نیز به آنها کمک کنم. من از طریق ایده کمپین آگاه سازی مردم و برپایی نمایشگاه عکس با هدف حمایت مالی از پناهگاه، با مدیر موسسه شروع به همکاری کردم.
علاوه بر این در جستجوی خیابان هایی هستم تا بتوانم در این فضاها به مردم اطلاع رسانی کنم تا مردم با عواقب تجاوز به محیط زیست مواجه شوند. من تلاش کردم عکس هایی بگیرم که منعکس کننده شخصیت هر پرنده باشد و تا حد امکان آسیب وارد شده به پرنده نیز نشان داده شود.
من در طول 3 ماه شانه به شانه با مهار کنندگان این پرندگان در پناهگاه کار کرده ام تا بتوانم این تصاویر را ثبت کنم. من عکاسی از هر پرنده را در یک صفحه سیاه یکپارچه انجام دادم که این 4 رول مصرف شده در آن ها به ازای هر پرنده، به اندازه مصرف 4 ماه عکاسی من می شود. ما محفظه های مشبکی درست کردیم که بزرگی آن بایستی به اندازه ای می بود که هنگام عکس برداری، پرندگان قادر به خارج شدن از آن نباشند.
اما گاهی حتی پرندگان بزرگ هم روزنه هایی برای خارج شدن می یافتند. بزرگترین مشکلی که هنگام کار با این پرندگان وجود داشت، از بین بردن ترس آن ها در مواجه با من بود؛ با این حال نور موجود و صفحات سیاه رنگ نیز تا حدودی فضا را برای آن ها ملتهب می کرد.
در هر نوبت عکاسی، مدت زمانی صرف وقف دادن پرندگان با شرایط پیرامون می شد. ما تلاش می کردیم تا آن ها را به گونه ای در محفظه قرار دهیم تا حداقل میزان تنش ایجاد شود. بعضی از پرندگانی را که پرواز می کردند به اتاق کوچکی می بردیم تا فرار نکنند.
اغلب پرندگانی که پرواز می کنند، بیشتر با انسان اخت می شوند و زندگی در قفس موجب می شود که آن ها قادر به شکار کردن نباشند. بنابراین سعی ما بر این بود که حتی الامکان از فرار آن ها جلوگیری کنیم.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر